17 september 2017
Een plattegrond geeft een beeld van een gebouw, je kunt het je voorstellen. Een plattegrond heeft een sterke spanning tussen wat je ziet en wat je je voorstelt; je ziet lijntjes en je begrijpt het; het gaat over een ruimtelijke constructie. Dat vind ik fascinerend, dat een plat ding dat kan oproepen. De ruimte is afwezig maar plopt voor je ogen op.
Plattegronden van kathedralen boeien me dubbel.
Niet alleen de fysieke ruimte van de kathedraal is afwezig maar deze ruimte is zelf ook nog een keer een soort blauwdruk van een niet aardse realiteit. Die kathedraal is belichaming van een kosmologie: in steen en hout bestrijdt het gebouw het menselijk tekort met een hemelse maat en orde.
Die oriëntatie op een eeuwige onveranderlijke bovennatuur ervaar ik niet op de wijze der middeleeuwers. Mijn perspectief is door de eeuwen redelijk onttoverd. De hoop stenen werkt echter nog steeds verheffend. De oude visie zit als het ware als een plattegrond in ons collectieve geheugen en dan plopt ook nu nog soms zomaar een Stad Gods op. We staan op de schouders van onze voorouders en zo worden we bewogen..
Tijdens het ophangen van mijn schilderijen in de omloop van het koor ervoer ik dat gisteren, toen prachtig licht een voorproefje bood aan de komende projectdagen.
