621 Nature revisisted

Landschapsschilderkunst is best raar. Op een plat vlak suggestie oproepen van een soort decor voor het menselijk gedrag, daar komt het op neer. Zelfs als het gaat om de schoonheid van 'de natuur' te verbeelden zijn we niet bezig met het weefsel van het geheel. Wij maken altijd een denkbeeld, een dualistische tweedeling (subject/object) die in scene gezet wordt. Het valt op dat we direct een landschap herkennen in een paar vlekken of een horizon zien op een plat vlak. Kunnen we dat ook omkeren, die vergrijpende blik? Kunnen we in wat we buiten ons zien (in een landschap bv) ook een paar niet nader uitgewerkte vlekken herkennen? Kunnen we terugtreden uit onze dualistische posities en binnen de continuïteit onze plaats innemen? Als erfgenamen van de westerse denktraditie wordt ons al eeuwenlang aangeleerd om de activiteit van materie vooral niet te ervaren. Anders gesteld: de materiële aanwezigheid die wij niet kunnen consumeren of betrekken op onze subjectieve ervaring, verdrijven we haast instinctief naar het achterplan. Met dit soort gedachten in mijn achterhoofd geef ik me over aan de expressieve toonzetting van de verf.