20 april 2020
Gisteren zag en hoorde ik Ramsey Nasr op Buitenhof. Hij verwoordde op bijzondere wijze wat er in de hoofden van theatermensen, muziekmensen en beeldende kunstenaars op dit moment omgaat, in ieder geval wat er in mij omgaat. Aanvankelijk schatte ik de gevolgen van de corona pandemie voor mijn beroepspraktijk nogal laconiek in.
Het werk in mijn atelier was altijd al een slecht verdienmodel en die zo gevreesde eenzaamheid is voor mij geen punt. Mijn werk is juist gebaat bij absolute toewijding en concentratie. Welnu, stilte kreeg ik volop cadeau van Corona. Geen bezoeken, vergaderingen, cursisten en coachingsklanten meer. Even had ik een vakantiegevoel.
Ramsey Nasr had het over de rol van vermaak in de maatschappij: vermaken is een vorm van omdenken. Makers zijn vermakers. Wie vermaakt kan zo het onzienbare zichtbaar te maken. Er moet dus iets te vermaken zijn en dat kan alleen goed gaan wanneer er interactie is. Een beeldend kunstenaar heeft het nodig zijn ogen de kost te geven, het is nodig uit je comfortzone te treden..
Wat ik deed was mijn comfortzone intreden. Aanvankelijk fijn, het ging echter al snel beklemmen. Die rare wereld is immers niet buiten, die siepelt gewoon binnen juist omdat al mijn antennes gericht staan op 'voelen'. Die afgeslotenheid van de viruswereld raakt aan mijn eigen afgeslotenheid.
De beelden die eruit komen geef ik als titel Quarantaine mee. Daarmee heb ik geheel tegen mijn comfortzin het onzienbare zichtbaar gemaakt.
Vanzelf wordt er een nieuw elan wakker in me, ik ben benieuwd waar dat toe gaat leiden.
