2 oktober 2017
Zaterdagavond verrees het beeld en kwam in het licht. Niet geheel van theater gespeend.
Het gezamenlijk ophijsen, Het Kampen Boys Choir met het Miserere van Allegri, het langzaam oplichten van het schilderij, het luiden van de Martinusklok, en het improviseren van Bert van den Brink op het koororgel: alle aanwezigen hebben het gevoeld: dit is bijzonder.
Deze avond vormde het slot van het proces van het werken aan de drie gelaagdheden: 21 september begonnen we met de eerste laag: de oertijd onder de kerk. 22 september werd de ruimte zelf verbeeld, en 28 september verbeeldden we een blik boven de gewelven. Met name tijdens de muzikale momenten veranderde het schilderij sterk. Deze zaterdagavond konden we voor het eerst het ding als beeld zien.
Kampen Boys Choir
Op het moment dat in het halfduister het doek met veel spierkracht moest worden opgehesen was de symboliek al voelbaar. Vanuit de kooromgang klonk het Miserere van Allegri. Het was van een bovenaardse schoonheid. Alles klopte. Wej zagen in het donker het doek oplichten.
Toen luidde de Martinusklok, te zien op beeldscherm. Hette Meijering van het klokkenluidersgilde deed zijn werk. Bert van de Brink improviseerde op het koororgel. Terwijl hij de ruimte vulde met feestgeluiden namen de jongens van het koor hun positie in voor het schilderij, voor iedereen nu zichtbaar. Het ding werd beeld.
Bert van den Brink
Bert improviseerde twee keer op het koororgel en een keer op het grote orgel. Bert heeft een bijzonder talent en heeft dit omgezet tot een uniek meesterschap op gebied van improvisatie Hij behoort tot de wereldtop van Jazzpianisten. Dat ik met hem samen mocht werken was een bijzonder eer! Bert lichtte zijn improvisatie vooraf toe: we gingen variaties horen op basis van de letters van mijn naam: Vogel. Dat zijn vijf letters. Hoe passend, in het kader van de numerologie. Wat we hoorden was fijnzinnig en zo mooi passend bij het beeld, wat hij niet kan zien. Combinaties van ritmes, tegenritmes, stemmen en onderstemmen. Spiegelingen, doorkijkjes, klanken en restklanken. Ik vond het ontroerend.
Zie ook Interview Bert van den Brink www.jazzhelden.nl http://www.jazzhelden.nl/action/front/portrait?intro=&name=Bert+van+den+Brink
Onno Zijlstra
Onno Zijlstra zoomde na de ‘inwijdingsceremonie’ in op mijn jarenlange fascinatie voor de gulden snede. Hoe vergaat het een postmodern schilder zoals Henrie in zijn zelfgekozen onderdompeling in deze kerk? Immers, die harmonische wereld van Plato is voorbij, dissolved. Het antwoord op die vraag zien we in het eindresultaat. We zien in het beeld allesbehalve een voorspelbare kosmische zuiverheid. Onno opperde voorzichtig dat dit misschien wel mijn beste beeld was van de tentoonstelling, hoewel hij geen verstand heeft van kunst, volgens eigen zeggen.
Dissolving Views
Zijn we met het project -de oriëntatie op de ervaring in het ‘nu’ - geslaagd een betekenisvol beeld te geven en te ontvangen? Ik kan als maker nog steeds moeilijk afstand krijgen tot het beeld, maar ik vermoed dat het antwoord luid en duidelijk is.
