27 november 2021
22 november.
Vanmorgen liep ik van de net opkomende zon af, in het nog lage licht, op onze weg. Wij zijn een boerenvolk dus de buurman reed me groetend tegemoet, met trekker en al. Mijn lange schaduw zweefde rustig over de zee van gras, schitterend omgeven met een aureool van licht. De hond was aan mijn zij. Even was de wereld vol poëzie, alles is verlicht!
In dit licht kom ik mijn moeder tegen. Mijn moeder overleed 7 jaar geleden. In de laatste fase van haar leven zakte de sluier van Alzheimer over haar denkbrein. Dat leverde een helder zien van de dingen op. Dan zei ze, “moet je nou toch eens kijken, moet je hier eens gaan staan, wat is dat mooi he?” Vijf minuten later bood ze je opnieuw gelegenheid hetzelfde opnieuw te zien. Dat is een gave.
Mentale mist belemmert onze blik op de dingen. De wereld is echter vol geheimzinnige betekenissen die we dan wel niet begrijpen maar die diep van binnen gaan resoneren als onze ogen open gaan.
In dat ene moment, waarin verleden, heden en toekomst worden samengebald tot de volheid van een visionair ogenblik, komt iets van buiten door de zintuigen binnen, iets vreemds, nog niet gecategoriseerd. Dat vreemde -nog niet- wordt desondanks herkend en met open armen binnengelaten, krijgt een stoel en gaat ons bewonen! Dat is het creatieve moment, daardoor werkt dat op bevlogenheid. Een aanstekelijkheid die handen en voeten krijgt in materie, in moeder aarde.
Liefde, aandacht en een frisse neus zijn de belangrijkste voorwaarden om je aan die creatieve bron te laven. Ooit zag ik een filmpje over een Friese kunstenaar, Geurt Busser, die elke dag, weer of geen weer, met zijn bootje het wad opgaat, zich laat droogvallen en daar ter plekke grote aquarellen maakt. Regen noch armoede deren hem. Tot de vloed hem huiswaarts drijft. Later bekijkt hij het resultaat in de warme stuurhut. Als het niet onaardig is gaat het op de stapel, anders gaat het in de potkachel. Ik heb heel veel aan zijn houding gehad. Ik denk aan hem, vrijwel elke dag als ik mijn tubes open, de verf uitnodig, de kwasten beloof ze te volgen. Kunst werkt vertroostend.
Bekijk Geurt Busser: https://geurtbusser.wordpress.com/page/2/
