Een sloot wacht niet op ons, voor we het door hebben lopen we eraan voorbij.
Ik ben gefascineerd door reflectie van licht op water. Ik zoek
plekken waar land, water en lucht elkaar ontmoeten. Op die rafelranden
gebeurt iets. Het is niet wat je ziet, nooit.
Deze schilderijen kun je digitaal niet goed weergeven, omdat het doek zelf ook een reflectie van het fysieke licht nodig heeft.
Gewoon een sloot
Ik ben geboeid door sloten. Als kind vond ik de waterwereld al
fascinerend: visjes, slakken, bloedzuigers, modder, de lastige walkant,
riet, gras. De wind.
Een sloot lijkt een onbelangrijke plek. Een sloot wacht niet op
ons, voor we het door hebben lopen we eraan voorbij. Ben je echter
bereid stil te zijn dan zie je een plaats waar alles samenkomt. De hemel
reflecteert op het wateroppervlak. Tegelijk zie je door die spiegel de
bodem. Op die terloopse waterrand ontmoeten werelden elkaar.
Zien wat ik nog niet zag, daar gaat het om in mijn werk. Elk schilderij begint als een onbelangrijke plek. Een schilderij wacht niet op mij, voor ik het weet gebeurt er niets, dan verlaat het schilderij me. Ben ik bereid stil te zijn dan neemt de verf me mee waardoor het schilderij mij laat zien wat ik nog niet zag. Door dat nieuwe beeld te zien voel ik de bodem van mijn bestaan.
Gewoon een schilderij
Ik heb een speciale techniek ontwikkeld om de olieverf op te brengen. Ik
gebruik papier om de verf op het doek te brengen. Het is een
druktechniek. Door de vele lagen en richtingen ontstaat er een sterke
nadruk op de stoffelijkheid van de verf. Ik werk net zo lang door tot
dat het beeld een mystieke werking oproept die ik ook voel in de plek
van inspiratie .
