Deze serie werk is geïnspireerd door het Waterloopbos in de Noord-Oost-polder in Nederland.
In het Waterloopbos hebben decennia lang waterbouwkundige ingenieurs
met schaalmodellen hun berekeningen getest. Je vindt er restanten van
het onderzoek naar de Deltawerken, maar ook van waterwerken voor
exotische plekken zoals de haven van Lagos. Er ontstond zo een gebied
vol kanaaltjes en dammen. Na 1980 verviel de functie van het
onderzoeksterrein en werd het gebied overgelaten aan de natuur. Dat
leverde een fraai landschap op: de schaalmodellen werden overwoekerd
door formaties van de ongetemde natuur.
Wat ons onderscheidt van andere wezens, is dat we de wereld rondom ons kunnen vatten in talige, wetenschappelijke, nuttige categorieën. We kijken naar ‘dode’ materie als objecten die we gebruiken en daarna dumpen. Maar wat ons al te vaak ontglipt, is de intrinsieke kracht van materie en dingen, we onderschatten de onvermoede invloed die ze op ons hebben. De mens als heer en meester? Toch niet.
Het Waterloopbos in de Noord-Oostpolder is een uitgelezen plek om tot dit soort inzichten door te dringen. In dat bos zien we die intrinsieke eigenheid van de materie letterlijk knagen aan de mentale concepten. Oude denkvormen krijgen een nieuwe vormexpressie doordat de mentale formaties overwoekerd worden door biologische formaties. Die veranderlijkheid wordt sinds kort, doordat dit gebied door deskundigen uitgeroepen is tot wereld erfgoed, weer als concept gestold door restauraties, grappig toch?
Over de schilderijen:
Ik laat in deze serie de proceskeuzes komen op basis van wat voor
handen is: de werking van water, zwaartekracht, consistenties van verf,
pigmenten, kwastbreedtes, links, rechts, want het doek ligt op de grond.
De verf gedraagt zich naar zijn aard, de vormen ontstaan zoals natuur
ontstaat. Het is spannend want ik doe bijna niets. Het stollingsproces
volg ik door af en toe te gluren. Soms stuur ik een beetje. Ik voel me
dan net zo’n ingenieur in het waterloopbos die dingen verwacht maar ook
verrast wordt. Omdat het proces nog een dag en een nacht doorgaat is het
net alsof mijn proefopstelling overwoekerd wordt door de natuur, weer
zoals in het waterloopbos.
Het is de kunst om in de relatie te treden met de dingen. Je plek in te nemen en de dingen hun plek te gunnen. Zo creëer je verbinding met jezelf en de dingen. Verbinding maakt een creatieve energie vrij. Alles in de wereld draait om die verbinding. Dat gegeven beoefen ik in het schilder-proces.
