We beleven spannende tijden. We weten dat het oude voorbij is en we voelen aan dat het nieuwe eraan komt. We weten alleen niet wat. Het oude verhaal is aan zijn einde, versleten.
Dissolving Views was de titel van het grote interactieve kunstproject wat ik georganiseerd en uitgevoerd heb in de Bovenkerk of St. Nicolaaskerk te Kampen, 2017. Zie ook onder de button Dissolving Views.
In het kunstproject dompelden we ons onder in een oude kathedraal. Zo'n kerk is belichaming van de oude wereld, het is een cultuurexpressie. Bij binnenkomst merkt men nog steeds de verheffende werking van de ruimte. De klank van het straatrumoer verandert onmiddelijk bijvoorbeeld. Er verandert iets in ons en als vanzelf..nu ja, vult u maar in. De oude kathedraal is belichaming van het oude ideaal van eeuwige schoonheid. Dat doet wat met een mens. De kathedraal rolt echter niet uit de hemel maar dat ideaal van het Goede, het Ware en het Schone is gebouwd op fundamenten van de denkbeelden van onze voorvaderen, van Germanen tot Romeinen, Grieken en Joden. Het is mijn vraag of zo'n kathedraal nog werkt, d.w.z. ons handelen richt. Begrijp me goed, ik ben geen denkmeneer, geen weetmuts, geen dominee of antropoloog, laat staan een kunsthistericus. Ik ben schilder en ik houdt me fysiek bezig met beeldvorming.
Werkt die kathedraal nog?
Tijdens het eerste deel van het project zochten we als een sjamaan de onderste lagen op, onder de vloer van het koor, daar waar de voorvaderen en voormoeders begraven liggen. Bewogen door de pulsen van Dick Lemair, de percussionist, ontstond de eerste laag van het grote doek, op de vloer van het hoge koor. Peter Slager, grafische vormgever, verwerkte ter plekke de actiefoto's in een collage. Ook hij liet zich inspireren op de muziek en het beeld wat voor zijn ogen groeide.
Zo werkten we ook aan de tweede laag, gadegeslagen door publiek en de camera's van Julius Media, Julius Hartman. De tweede laag van het project richtte ik me op de realiteit van het nu, de ruimte van de zichtbaarheid.
Bert van de Brink, organist, maakte vogelgeluiden op het koororgel. De ruimte van het koor is fantastisch harmonisch, doordat de proporties van de ruimte zijn gevormd op basis van verhoudingen die overeenkomen met ons muzieksysteem. Zie blogs over het project uit 2017. In dat speelveld komen spanningen op, contrapunten, dissonanten en zelfs black-outs. Dat kan omdat we ten dele weten. Je doet wat je hand vindt om te doen. Zo is het leven.
Welnu dat deed ik. Deze tweede ronde was echt een speeltuinbeleving, want alles kon, in die veilige ruimte vol orde en harmonie.
In mijn plan voor dit proces werd de derde laag een sprong naar de onwetendheid. Het is daar ongewis. De ijkpunten voor het ongewisse liggen voor reizigers in de sterrenhemel. Dat idee vindt men terug in de de symboliek van de kerkruimte. De gewelven van dit bijzondere koor betekenen iets. Met hun wiskundige structuur verwijzen vormen ze een patroon, een veld. Dat is een krachtenveld, zoals men dat zag in de hemellichamen. Het patroon verwijst naar de muziek der sferen. Deze verhoudingen van de sterren geven ons oriëntatie. Daar is veel meer over te zeggen, zie blogs.
Ik had in het frame onder het doek die verhoudingen uitgezet, waardoor de vloeibare verf als vanzelf zou zakken in dat patroon. Het proces werd gefilmd en gestreamd, bij drukkerij Zalsman liepen de posters die Peter aan het ontwerpen was van de pers. Gelijktijdigheid en verbinding. Ongewis.
Nu is het doek gewis geworden. Op de laatste avond van het project is het doek opgehesen en kon men het resultaat zien. Onder de engelenzang van de het Kampen Boys Choir. Het doek hangt nu in de kooromgang.
