7 oktober 2022
Dag klein bloempje, dag kleine Henrie.
Het begint met ons oog. Als we de ogen openen halen we het mysterie van het anders zijn van het andere en de ander naar binnen. Het vreemde van het andere en de ander roept je ter ver-antwoord-ing. Het spreekt je aan op je tomeloze neiging alles te herleiden tot je eigen egoïstische begripshorizon. Het is aan te raden deze roeping van de waarneming te ervaren. Want dat kan.
De meeste mensen kennen zo’n aanspraak van het vreemde wel in de natuur. Ik ervaar dat bijvoorbeeld als ik met de hond op de dijk loop. Dan leg ik mijn oor te luister. Het gras, de lucht en het water. Dan zeg ik, dag klein bloempje en heel zacht hoor ik: dag kleine Henrie. Ik houd van kleine bloemen. Zoals op de foto. Zo'n klein bloempje is zo stil en zonder twijfel. Ze groeit naar boven, naar het licht en groeit de diepte in, met kleine dappere worteltjes, tastend in het duister. De aarde is ons vertrouwd, maar ook de hemel want hoger kun je niet reiken.
Ik houd ook van sloten. Sloten hebben een zwijgzame bodem. Geen mooie praatjes, geen grootse gebaren, maar met een verbijsterende directheid scheiden ze lucht, water en land. Alsof de schepper zelf aanwezig is. Om jaloers op te zijn als je als klein mensje met twee benen onhandig je weg zoekt.
Wat je indrukt druk je uit en wat je niet doet, doet het ook. Dat vind ik wel een mooie en ware uitspraak die past bij mijn werk. Dat is niet te begrijpen, dat is te doen.
Zaterdag 8 oktober laat ik zien hoe ik mijn speciale technieken toepas in mijn schilderijen. Dan mag ik een middag werken in de galerie, In Almere. Te midden van de prachtig gepresenteerde doeken die op deze manier ontstaan zijn. Sjaak en Marjo Alosery hebben er weer iets moois van gemaakt.
Tot zaterdag 8 oktober!
Henrie
