23 januari 2023
Vorige week werd ik gastheer van het coronavirus. Ik heb vermoedelijk de deur opengezet op een masterclass die ging o.a. over 'onderbroken uitreiking'. (Master Opleiding Systemisch Werk, Bureau Land, zie ook coaching) Hoe verzin je het.
Ik kreeg, zoals dat heet, milde klachten. Het verdrietige zat er voor mij in dat een ontmoeting waar ik heel erg naar uitreikte niet kon doorgaan. Ik werd in de wacht gezet.
Wat doen we als we wachten? Dan schommelen we tussen aanvaarding en verzet, hoop en desillusie. In de wachttijd lijkt het alsof er niets verandert, geen ruimte of opening ontstaat. Geen uitreiking plaats kan vinden. Voel je de drang onder het wachten?
Het is een wintertijd, het oude werkt niet meer en het nieuwe, dat komt niet uit Davos. Alles wat is op deze aarde zucht naar verandering, maar de verwachte transformatie. Wie gelooft daar echter nog in? Wat we beleven is een steeds grotere warboel. Een mooier woord daarvoor vind ik het Duitse woord Wirbel. Wat doet wirbel?
Wonderlijk hoe snel ik opknapte, in een paar uur tijd van echt ziek naar 'goed te doen'. Vanmiddag liep ik al weer in het bos, op de dode bladeren van 2022. Ze vormen straks de bladeren van 2023.
Het viel me op dat ik gegroeid was, ik merkte op dat ik minstens 10 cm hoger was dan voorheen. Ja echt. De ervaring die ik als kind had met blikjes gebonden onder mijn schoenen..
"Er is iets omhoog gezakt!", schoot door me heen. Ik voelde onwillekeurig aan mijn buik en hart, ja die zaten hoger. Wat heb ik uitgeblaft met behulp van corona? You raise me up!
Wirbel
Zo noem ik het schilderij op de foto. Ik had het vorige week net gereed.
Het beeld begon maanden terug als een spiraal- twee zelfs. Een linksdraaiende- en een rechtsdraaiende spiraal over elkaar. Het werd gedoe. Ik kwam er niet uit want ik was er niet in. Dan dien je te wachten. En dan zakt er zomaar iets omhoog.
